“Ze Liet Me Vergeten Waar Ik Was”

De deur viel zacht achter me dicht. Even was het alsof de wereld ophield met bestaan. Geen telefoon, geen deadlines, geen gedoe. Alleen zíj. Ze stond daar. Slank, haar glanzende haren los over haar schouders, gehuld in een strak zwart satijnen setje dat net te kort, net te open viel. Haar blik was speels. Ondeugend. Alsof ze al wist wat er zich in mijn hoofd afspeelde. Alsof ze het wilde uitspelen. “Ik neem je even helemaal mee…” fluisterde ze, terwijl haar vingers al zacht mijn borst raakten. Ik ging liggen. Haar handen waren warm, langzaam. Geen enkele haast. Ze streek met haar vingertoppen over mijn benen, gleed omhoog langs mijn dijen – net niet verder. Mijn lijf reageerde heftig. Ik voelde me wakker. Mannelijk. Gekend. Ze boog zich over me heen, haar borsten zacht tegen mijn rug. Haar lippen lieten een spoor van warmte na in mijn nek. Elke aanraking was zó doordrenkt van spanning dat ik nauwelijks adem durfde halen. Ze gaf niets weg – maar impliceerde alles. Ik was haar overgeleverd. En eerlijk? Ik wilde nergens anders zijn.